A filosofia na literatura

A Filosofía e a Literatura reconsideraron a súa secular crenza e xuízo respecto das súas posibilidades de representar o real. Sempre conflitivas entre si, poucas vacilacións rendían, con todo, á hora de entender que o real podía ser expresado nun proceso de produción reflectiva na que, como na superficie do espello, recoñecésese o real. Pois ben, dita consideración, que se remontaría ao esforzo aristotélico, é, sen dúbida, un dos signos fundamentais do cataclismo postmoderno que se reafirma sobre incursións previas e consideracións marxinais na historia do común lugar cultural. Así, a Filosofía ?e, por extensión, todo saber serio (como a Historia, malogradas as súas aspiracións polos traballos de White)? cederon á pretensión de presentarse como espello no que o material acóllese : a reaparición sorprendente de Nietzsche significa un golpe contundente á virtude tradicional da Filosofía debido á fundamentalidad epistemológica concedida á noción de interese. Compartindo a súa atmosfera, as obras literarias de autores como Celan ou Beckett, que se presentan como as expresións máis aceiradas da literatura como non-representación, reforzan a impresión de que o real-material é irrepresentable. As razóns son tan claras como contundentes, polo menos desde o punto de vista do diálogo crítico en relación ao discursear clásico : por unha banda, a irrupción da subxectividade móbil e irredutible como orixe da escritura e, por outra banda, a consideración do real-material mesmo como devir e fluidez cuestionan gravemente a inteligibilidad da Filosofía e a Literatura como representación.