A filosofia na ciencia

A filosofía da ciencia investiga o coñecemento científico e a práctica científica. Ocúpase de saber, entre outras cousas, como se desenvolven, avalían e cambian as teorías científicas, e de saber se a ciencia é capaz de revelar a verdade das "entidades ocultas" (ou sexa, non observables) e os procesos da natureza. Son filosóficas as diversas proposicións básicas que permiten construír a ciencia. Por exemplo:

-A realidade existe de maneira independente da mente humana (tese ontológica de realismo).
-A natureza é regular, polo menos nalgunha medida (tese ontológica de legalidade).
-O ser humano é capaz de comprender a natureza (tese gnoseológica de inteligibilidad).

Aínda que estes supostos metafísicos non son cuestionados polo realismo científico, moitos expuxeron serias sospeitas respecto do segundo de eles e numerosos filósofos puxeron en cuestión algún deles ou os tres. De feito, as principais sospeitas con respecto á validez destes supostos metafísicos son parte da base para distinguir as diferentes correntes epistemológicas históricas e actuais. De tal modo, aínda que en termos xerais o empirismo lóxico defende o segundo principio, opón reparos ao terceiro e asume unha posición fenomenista, é dicir, admite que o home pode comprender a natureza sempre que por natureza enténdase "os fenómenos" (o produto da experiencia humana) e non a propia realidade.

En poucas palabras, o que tenta a filosofía da ciencia é explicar problemas tales como:

-A natureza e a obtención das ideas científicas (conceptos, hipóteses, modelos, teorías, paradigma, etc.);
-A relación de cada unha delas coa realidade;
-Como a ciencia describe, explica, predicir e contribúe ao control da natureza (isto último en conxunto coa filosofía da tecnoloxía);
-A formulación e uso do método científico;
-Os tipos de razoamento utilizados para chegar a definicións do ser humano.
-As implicacións dos diferentes métodos e modelos de ciencia.