Cine e filosofia

A continuación vou a mostrar un listado de películas con contidos relacionados con cuestions filosóficas:

1- Knight of Cups é a última película do director Terrence Malick.

A cinta carece practicamente de argumento: un guionista cunha carreira de éxito, pero afectado por certo baleiro existencial, evoca en oito capítulos independentes a súa vida familiar e amorosa. O resultado é moi irregular: o cuarto episodio, con Cate Blanchett interpretando á súa ex-muller, é moi superior ao sétimo, protagonizado por Natalie Portman.

Formalmente, ás veces é difícil distinguir fotografía e montaxe do estilo habitual na industria publicitaria.

A diferenza da árbore da vida, non creo que neste caso mereza a pena deterse na interpretación de símbolos. Aínda que non podo deixar pasar a mención á filosofía de Platón:

"Unha vez a alma era perfecta e tivo ás, podería acedo a haven que as criaturas únicas con ás poden ser. Mais a alma perdeu as súas ás e caeu a terra onde tomou un corpo terreal, agora, mentres vive neste corpo ningún outward o sinal de ás pode ser visto aínda así as raíces das súas ás son aínda alí? E vemos unha muller bonita ou un home, a alma lembra a beleza adoitou saber en haven, e empeza a spout e que fai a alma quere voar mais pode non aínda é aínda demasiado débil de modo que o home mantén fitar até o ceo nun paxaro novo, perdeu todos interesan no mundial ao redor?"

2- Danny Boyle, de Steve Jobs

Algúns fotogramas do Steve Jobs de Boyle-Sorkin lembráronme ao Platón máis fascista, o das Leis. Este parágrafo do filósofo grego ilustra ben o desprezo de Jobs cara ás posibilidades da maioría para decidir xa sexa en temas técnicos ou estéticos (musicais):

"A multitude dos cidadáns quería que lla gobernase nestes asuntos con esa orde e non ousaba xulgar por medio do tumulto. Máis tarde, cando pasou o tempo os poetas, aínda que naturalmente dotados para a poesía, convertéronse nos iniciadores da ilegalidade contra a arte. Ignorantes da xustiza e a legalidade da Musa, en éxtase e presas do pracer máis do debido, mesturaron trenos con himnos, peanes con ditirambos e imitaron as cancións para frautas coas que eran para cítara, unindo todo con todo, porque sen querer, por necedad musical, pretenderon falsamente que a música non ten ningún tipo de corrección, senón que a forma máis correcta de xulgar é o pracer do que a goza sexa este alguén mellor ou peor. Ao facer composicións deste jaez e proclamar ao mesmo tempo teorías polo estilo, instauraron na plebe a ilegalidade respecto da música e a ousadía de crerse capaces de xulgar. De onde os teatros de silenciosos volvéronse clamorosos, coma se coñecesen o belo e o que non o é nas artes e unha teatrocracia malvada suplantó na música á aristocracia."

3- Paolo Sorrentino: Youth

A nova película do director italiano é visualmente impactante en todos os sentidos. Sorrentino domina perfección tanto a fotografía de Visconti como o surrealismo de Fellini ou a estética do videoclip.

A avalancha de imaxes non diminúe o poder simbólico dalgunhas escenas como ver a Maradona, con Marx tatuado nas costas, saír a duras penas da piscina para engancharse de inmediato á botella de osíxeno. Unha espléndida metáfora do estado de forma da esquerda política.

Hai momentos kitsch como o monxe budista levitando con banda sonora de Godspeed you Black Emperor (ironía, supoño). E hai momentos Schopenhauer como estes catro fotogramas que me lembraron ao camiñante de Caspar David Friedrich.